4/30/2012

اینجا ، توی تهران ، دیگه نمیشه زندگی کرد ، انگار همه ی آدما چراغای خونه هاشونو روشن گذاشتن و رفتن تا خونه ی همسایه یه دونه پیاز قرض بگیرن و برگردن ، اما هنوز نرسیدن و شهر خالیه ، خالیِ خالی .
اینجا توی تهران همه چی انگار زوری شده ، تو پشت چراغ سبز راهنمایی رانندگی می ایستی ، و چراغ قرمزا رو رد می کنی ، خونه های زوری، رابطه های زوری ، حرفای زوری،  خنده های زوری ، گریه های زوری ....
اینجا توی تهران همه چی برعکس شده ، تو وقتی مستی گریه می کنی و وقتی عادی ، می خندی ، اونقدر می خندی که از اینکه انقدر می خندی ، نزدیکه دیوونه شی و از اینکه با خنده میخوای دیوونه شی ، خنده ت میگیره و هِی میخندی .
اینجا توی تهران دیگه نمیشه نفس کشید ، هواش انقدر خوب شده که تو فکر می کنی داری توی پاریس قدم می زنی ، گُم کردی هوای کثیف و آلوده ی تهرانو ، دیگه نمی تونی نفس بکشی و فکر می کنی وقتشه همونجا بیافتی و از خِرخِر نفسات خنده ت بگیره و از زور خنده بمیری .
اینجا توی تهران همه چی داره نابود میشه ، تو دیگه یادت نیست کِی آخرین بار از کجا رد شدی که تن ها نبودی ، فکر می کنی از هرجا رد شدی ، هیچکی دیگه قدم نزده ،تو یکی رو دوست داری و کنارته ، وقتی یکی رو نمیخوای برا همیشه میره ، هیچ وقت ، هیچ کس ، از درد عشق ، ناله ش نمیره رو آسمونا ، همه خوب می خورَن، خوب می پوشن ، به جا گریه می کنن ، به جا می خندن ، همه چی داره نابود میشه .
اینجا توی تهران دیگه نمیشه زندگی کرد ، نه برا اینکه تو نیستی ، برا اینکه یکی دیگه داره جات قدم میزنه همون جاهایی که هیچ کی دیگه نمی رفت قدم بزنه ، همه دارن روی حلزونای بعد بارون راه می رن و می کشنشون، مامانم روی حلزونای تو باغچه نمک می ریزه و حلزونا دونه دونه ، می ترکن و می میرن ،مامانم میگه حلزونا ظریف ترین پوست رو دارن ، نمک که میریزی سلولاشونو درجا می کشه و حلزون می ترکه ، مامانم میگه حلزونا رو می کشه چون گُلا  و سبزیاشو داغون می کنن و تو میدونی حلزونا کشته میشن تا مامان انتقامش رو از این زمونه گرفته باشه .
اینجا توی تهران دیگه همه چی نابود شده ست .
نمی خوای برگردی؟
سوار اولین کشتی شو .
تا تو برسی من از حفظ رژ لب میکشم به لبهام ، فرق موهامو وا می کنم و موهامو می ریزم دو طرف صورتم . تا تو برسی من همینجا رو همین تخت ،دراز میکشم و نگاه می کنم به سقف تا جای نگام سبز بشه .
ا

No comments:

Post a Comment