9/28/2010

اسم یکی از خاله هایم طاووس بود.زن زیبایی بود ، مادرم از او زیباتر اما . نیلوفر دخترِ همان خاله م هست . طاووس به فاصله زمانی چند ماه از شوهرش ، دوسال پیش مُرد . نیلوفر را منتقل کردند چند ماهی به خانه ی ما . حالا بعد از دوسال نیلوفر هنوز چند ماه به چند ماه می آید اینجا پیش من و مادر . حسی که نسبت به نیلوفر در خودم احساس می کنم ، حس ظریف مادرانه ای ست که با دیدنش تکان می خورَد. چرا از خاله حرف زدم ؟ نمی دانم .

تلفن که زنگ خورد ، فکر کردم می خواهند بگویند پدر توی جاده تصادف کرده مُدام فوبیای تصادفش توی جاده را داشته ام . شاید چون همیشه در رفت و آمد است . می رود که بیاید و می آید که برود .یک جور تعلق خاطر عجیبی بین ماست که هنوز با اینکه دیر به دیر می بینمش و دیگر مثل سال ها قبل پول تو جیبی نمی گیرم باز هم نگران هم می شویم .
تلفن در مورد پدر نبود و من نفس عمیق کشیدم . صدای مادر اما می آمد که آرام می گفت : " نه!" " آخه چرا؟" " اون که چیزیش نبود !حتی اعصابشم ناراحت نبود!" " باور کردنی نیست " " کاش میترا نفهمه !"
دلم هُری ریخت ! اتفاقی افتاده بود مربوط به یکی از کسانی که توی زندگی برای من عزیز بود. تلفن که تمام شد ، من جلوی مادر زانو زده بودم. دست کشید روی موهایم .گفت : " دختر عمه ی نیلوفر بچه ش مُرد!"
- " چطور؟"
- " دیروز دنیا اومد ، امروز مُرد !"
در اتاق را که بستم ، دست هایم می لرزید ، توی دنیا چه چیزی می تواند مرا بهم بریزد؟ مرگ بچه ی نه ماهه!قطعن همین است ! توی ذهنم همه چیز قاطی شده بود . می توانستم حال مادر بچه را بفهمم که بعد از نه ماه سختی کشیدن کنار دستش خالی است . درد می کشد . بچه ها توی بیمارستان جیغ و ویغ می کنند . پدرها دوربین فیلمبرداری دستشان است . می توانستم پدرش را ببینم که سر گذاشته به پنجره اتاق ، و زار می زند . می توانستم مادرش را ببینم با آن حال زار و نحیف ، روی تخت ، کنار دستش خالی . درد ،درد ، دردش را می فهمیدم .

چرخ های کوچکِ کالسکه را سوار کردم رویش ! مینو می دوید توی خانه و می گفت : " دیر شد، پاشو !"
سیسمونی همان روز ساعت 11صبح رسیده بود دم در خانه . پلیور دست بافتش تمام شده بود . هر رجش یک رنگ ، یک دانه رو بود
. یک دانه زیر . بعدش همه رج می شد زیر ، میل را که بر می گرداندی و پلیور پشت و رو می شد ، همه ی یک رجش می شد رو

توی مطب ،دکترراضی بود : " ضربان قلبش که منظمه ، به نظرم فقط یه کم ، عکس العملش کندتره ، وقت زایمانت کِیه؟"
- " دو روز دیگه "
- " عجیبه ، البته چیزی نیست ، بعضی بچه ها وقت زایمان تنبل ترن ، چون وزنشونم زیاده ! محض اطمینان برو سونوگرافی!"

تمام فکرم پیش پرده های اتاق بود که قرار است چه کسی ، نصبشان کند؟

آخرین نفر نوبت من بود . شلوارم دکمه نداشت ، چسبی بود . روی تخت دراز کشیده بودم، دکتر سرش توی مانیتور بود ، پرسید : " آخرین بار کِی معاینه شدی؟"
- غروب همین امروز
- " ضربان قلب؟"
- " معمولی ، نامه دکترم هست اونجا !"
سرش را تکان داد که یعنی دیده م خودم . آب دهانم را نمی شد قورت بدهم . لحظه ی ورودم به اتاق تکان ش را حس کرده بودم . اما حالا هرچه نفس عمیق می کشیدم ، هرچه قلبم تندتر می زد ، او تکان نمی خورد . توی دلم شروع کردم حرف زدن تا قهر نکند . خواستم توضیح بدهم کمی خسته شدیم فقط !هردویمان .
- " هیچ علایم حیاتی مشاهده نمیشه ، عجیبه که میگین تکون می خورده ، ضربان قلب م نداره حتی !"
چه موقعیتی از زندگی تان بوده که دلتان خواسته بزنید توی دهان کسی و بگویید : خفه شو !نمی توانستم . تمام نیرویم تحلیل رفته بود . دلم می خواست مادر بیاید توی اتاق و خفه ش کند .فکر کردم فقط می توانم یک کاری بکنم . از این اتاق بروم بیرون تا باز هم تکان بخورد .
کفش هایم را نپوشیدم . چسب شلوار را نبستم . همان طوری رفتم بیرون . توی سالن جایی را ندیدم

بیدار که شدم ، مادر بالای سرم بود . همان جا بودیم . فکر می کردم زمان زیادی گذشته ، اما نگذشته بود . دکتر می خواست هرچه سریع تر همسرم بیاید . کدام همسر؟ کدام پدر؟ توی دلم خون بود . مردها همیشه مهم ترین قسمت زندگی ت نیستند . می روند . جوری نیستند که انگار از اول نبوده اند .
مادر سعی کرد توضیح بدهد : " جدا شده ن از همسرش ، زنگ زدم پدرش تو راهه "
- مگه میشه خانوم؟پس این بچه از کجا اومده؟"
چقدر سخت است وضعیت زندگی ت را بخواهی تشریح کنی برای بقیه؟ چقدر سخت تر است که تو از زبان کسی دیگر می شنوی برای دیگران .
- " بچه ؟ خب شوهرش!آقای دکتر تروخدا یه بار دیگه معاینه کنین ! شاید اشتباه کردین !"

آن شب علی آمد و پدر نرسید که بیاید . آن شب پدر توی بیمارستانی در شهری دیگربستری بود . آن شب کالسکه نیمه تمام ماند . پرده ها نصب نشدند . وسایلش را یکی با یک حال عجیب و غریبی جمع کرده بود توی انباری . آن شب برف می آمد . زمستان بود . من با آن شکم بزرگ توی خودم جلوی شومینه جمع شده بودم . آن شب من و مادر و مینو تنها بودیم. مثل همان سال هایی که پدر می بردمان شمال و خودش بر می گشت . توی هال ردیف خوابیدیم . مادر و مینو صدای هق هق شان را کنترل می کردند تا به گوش من نرسد . آن شب توی شکم من بچه ای مُرده بود. بچه ای بود که نفس نمی کشید . تکان نمی خورد و من تا خود صبح فکر کردم قهر کرده . آن شب من مادر سخت گیری شدم که هیچ وقت با بچه ش آشتی نکرد . آن شب خیلی دیر گذشت .

9/26/2010

آه
چه سود دارد زیر سایه ای لم بدهی
به نفست آجر ببندی
کورکورانه آواز بخوانی
و شاید دست چپت را از اوج خستگی به سیگار بچسبانی ....

9/24/2010

کدام طرف ایستاده ای؟
زیر پایم را به انتهای خطی دوخته اند
که نیایم ؟ می آیم!
از ریز و درشت توی خانه راه می روند.کلافه م.سینی چای را برای بار دهم میگیرم جلویشان.دلم می خواهد پایم گیر کند به فرش و همه چای ها مستقیم خالی شود توی دامن کوتاهِ زشت دخترخاله م.اما پایم گیر که نمی کند هیچ ، مجبور می شوم گوشه ی لبهایم را بیشتر بکشم به سمت بالا. توی اتاق جلوی آینه نگاه می کنم به شلوار گُل گُلیِ رنگ و رو رفته م.نگاه می کنم به رنگ لاک پریده روی ناخن هایم.نگاه می کنم به چروک زیر چشم هایم.به چشم های بی حالتم.به حالت ایستاده کج و معوجم
خاله دست می کشد روی موهای بی حالت و صافم و می گوید : " پیر میشی،نکن این کارو با خودت، خونه میای دقت نکردی کی چه جوری نگات می کنه؟"
دلم می گیرد.دلم از مادر گرفته.دلم از این بنگاه شوهریابیِ سیار گرفته!دلم از همه چیزِ این فامیل گرفته.دلم از این وضعیت ، از این تنهایی گرفته


من که کورم ...تو از آسمان بینِ ما سخن بگو

شام می خورند.بچه هایشان دانه های برنج را پخش می کنند توی هوا و مادرهاشان از شیرین کاری بچه ها ذوق زده می شوند و می خندند.زن هاشان دائم می خندند.گاهی تعجب می کنم پیوندی خونی بین ما برقرار است . زن ها قهقهه می زنند.من چرا بی صدا می خندم؟کسی آن طرف تر چرت می زند.کسی آن طرف تر دوست دارد با موبایلش ور برود و دائم عکس بگیرد.کسی آن طرف تر توی خودش است.کسی آن طرف تر آب می خواهد.کسی سیگار می کشد.کسی چای می خورد.کسی بلند بلند حرف می زند.حس می کنم سرم از این همه رفت و آمد گیج می خورد.مادر از پله ها افتاده و آن گوشه نشسته است.نگاهش با شرمندگی پاهای کوچک مرا دنبال می کند.نگاهش با شرمندگی شلوار گُلدارِ رنگ و رفته ی مرا دنبال می کند.سعی می کنم توی چشم هاش نگاه نکنم.مینو آن طرف تر خمیازه می کشد.همه چیز پخش و پلاست.دلم می خواهد یکی آن طرف تر ، بچه ش را خفه کند.دلم می خواهد یکی خفه ش کند.دلم می خواهد یکی خفه ش...دلم می خواهد خفه ش....


بگو به هوای نرودا : هوا را از من بگیر ، خنده ات را نه!


پیش تر ها فکر کرده بودم اگر آدم ها زود به زود هم را ببینند می توانند بیشتر بفهمند ، این روزها می دانم تاب دیدن کسی را ندارم. این روزها من توی خودم هم نیستم!


نمی آیی؟
بی عطر تو نگاهم گم می شود

پ.ن: برگ های رنگارنگ پاییزی می آیند ، برای من نماد مرگ هستند، سوهان روح من ، موجوداتی مُرده که حق حیات به بهایی اندک از آنها گرفته شده

9/10/2010

موش توی کتاب ها مُرده بود. بوی تعفن اش هنوز از اتاق بیرون نرفته ، نیمی از " قصر کافکا " را جویده بود.انگار به یک سری کتاب کاری نداشته بود. موش با معلومات مُرده بود . موش روشنفکر شده بود این دم آخری . موش با جویدن یک سری کتاب روشنفکر شده بود.

جسدش را مادر وقتی داشت اتاق را تمیز می کرد دیده بود . جیغ هم نزده بود ، من آن طرف تر روی صندلی نشسته بودم و سرم توی کامپیوتر بود . مادر دستش را آورده بود جلو : " اینو ببین " . وسط یک روزنامه بزرگ ، موشِ بی جان توی دستهای مادر بود . یادم افتاده بود به خش و خش کاغذ توی اتاق. مدتها بود موش با من توی این اتاق زندگی می کرد.

" فهیمه خانوم " زنی است که می آید هفته ای یک بار خانه را تمیز می کند . من و مادر تنها زندگی می کنیم . " فهیمه خانوم " طبقه بالا را که شروع می کند به تمیز کردن ، مادر نصفی از طبقه پایین را تمام کرده . مینو می گوید : " پس چرا می گی فهیمه خانوم بیاد ؟" و مادر پلک می زند : " نمی تونم بشینم ، می دونی که؟!" و مینو می دانست .
موش را اما " فهیمه خانوم " پیدا نکرده بود . من ترسیده بودم که بی سر و صدا با موش زندگی کرده بودم.روزی را به وضوح می بینم که موش ها و گربه ها از من انتقام خواهند گرفت....




مادر سرک می کشد توی اتاق :
- مونس تخم مرغ محلی فرستاده از شمال !
سرم هم چنان توی کتاب است . دلم نیمرو می خواهد اما در خودم توان این را نمی بینم تا آشپزخانه بروم .
ساعت سه شب است و خاله تخم مرغ محلی فرستاده .تخم مرغ را آرام می زنم به لبه ی کابینت ، پوستش تَرَک بر می دارد . روغن داغ نیست ولی من محتوی تخم مرغ را خالی می کنم توی ماهیتابه !منظره به قدری چندش آور است که برای لحظه ای مغزم درست و حسابی فرمان نمی دهد . آرام آرام می نشینم .تکیه می دهم به کابینت زیر گاز . باورم نمی شود که یک جوجه ی درسته با پوست قرمز توی ماهیتابه دارد سرخ می شود . موهای تنم سیخ شده و یادم افتاده به گربه ای که زنده زنده انداختمش توی قیر داغ .......





هفت ساله ام . مادر زیباست .آن قدر زیبا که پدر می گوید : مادر از دوستش ، خورشید خانوم هم زیباتر است .من کوچکم و توی هیچ کوچه ای گم نمی شوم . من کوچکم و مادر می گوید باید مراقب " کلیه فروش " ها باشم و من مراقبم . همه ی حواسم به گُربه های توی کوچه است که رفت و آمد می کنند بی دغدغه ، من حرص می خورم ، مادر نگاه می کند و همه ی حواسش به " کلیه فروش " ها است . توی حیاط با یک ظرف غذا نشسته ام و تکه ای از کتلت را پرت می کنم جلوی گربه توی کوچه . گربه گول می خورد . لنگ می زند . چشمانم برق می زند . پشتش به من است و سرش پایین . دمش را می گیرم و محکم می کشم .گربه از نرده ها تو نمی آید.چندبار می کشم ، گربه زوزه می کشد و مادر می دود توی حیاط.دمش را رها می کنم و مثل فرفره دور خودش می چرخد . می دانم گربه ها روی دمشان حساس ند . مادر دستم را می کشد و می برد توی خانه.



عید امسال -
توی آشپزخانه چشمان وَق زده ی ماهی روی کابینت به من خیره شده . مادر با چاقو می کشد روی فلس ماهی .پولک ها زیبایند . مورمورم می شود . ماهیِ ُدم دراز مینو توی ُتنگ تنها می چرخد . حس می کنم باله هایش بلند اند و مزاحم.مادر سرگرم ماهی خودش با آن چشمان وق زده است. دستم را می برم توی تُنگ . ماهی به زحمت جا به جا می شود . " تنبل " مادر نگاه می اندازد به من . می گویم : دُمش چون بلنده خسته میشه نه؟
روده های ماهی خودش را کشیده بیرون مادر.می گوید : با این کار نداشته باش!

روز بعد دُم ماهی را با قیچی آشپزخانه مادر که روده های ماهی خودش را کشیده بود بیرون بُریدم . ماهی راحت شد . دیگر می توانست آزاد باشد .ولی حرکت نمی کرد
مینو سه روز با من حرف نزد




پ .ن : من همیشه خواسته ام کمک کنم

:)