ميم . الف

به ایوان می روم ...فروغ می خوانم...بعد یک پیچ و تابی می دهم به صدایم که ببین صدایم چه شبیهش است...هیچ کاری نکردم...جز شستن لباسهایم با دستهایم...نوک انگشتانم ترک خورده اند . تا به اتاق می رسم نفس نفس می زنم...چقدر سنگین است... آویزانشان که می کنم طناب پاره می شود و همه شان می افتند روی زمین...این باد هم که ول کن نیست...این باد لعنتی...حتی اخم هم نمی کنم...اصلن به روی خودم نمی آورم...اما خوب معلوم است لجم در آمده...این از روی لب های به هم فشرده ام معلوم است....دندان هایم را روی هم فشار می دهم . همه شان را بر می دارم...طناب را به میخ محکم می کنم...با لبخند بدون اینکه دوباره زیر آب بگیرمشان پهن شان می کنم روی طناب ...همه شان به من اخم کرده اند...می گویم خب قهر باشید...می دَوَم تو...در را می بندم که چشمم بهشان نیافتد ..یک ساعتی روی تخت پهلو به پهلو می شوم ...نخیر..نمی شود...بلند می شوم می آیم برشان می دارم و می برم که یک بار دیگرزیر آب بگیرمشان...زیر لب می گویم: زن بودن چقدر سخت است

یک وقت هایی هم می شود که درست مثل همین حالا...درست همین حالا که سوپ هم آماده شده...سوپ را قاشق به قاشق بریزم توی دهانت...دلم چه تنگ شده برایت...و تو دستان کوچکت را بیاوری بالا و قاشق و کاسه با هم پرت شوند روی فرش و من اخم کنم به تو و تو غش کنی از خنده برای من...و لُپ هایت...لُپ هایت هی چال بیافتد....درست مثل خودم