ميم . الف

حسین آقا از اولش دوست نبود ، یه غریبه بود که بهار تا بهار میومد شمشادا رو درست میکرد،بنفشه و پامچال و هزار گُل دیگه میاورد، میرفت تا بهارِ بعد.

اما بعدش شد دوست، هرچندوقت یه بار میومد ، همه چیو مرتب میکرد و میرفت.

امسال اما سُنبل نداشت ، آخ که مامان و مینو غمِ دنیا ریخته به دلشون

انگار فقط یه حسین آقایی هست و یه کرج و تهران