ميم . الف

وایبر خیلی خوبی‌های دیگر هم دارد . مثلا این‌که یک نفر هست که تو سال‌هاست ازش بی‌خبری ، توی کانتکت‌ت هم هست ، اما خبرش را نداری، یادت رفته حتی شماره‌ش هست، توی لیست‌ت را که نگاه می‌کنی ببینی چند نفر وایبر دارند، چشم‌ت می‌خورَد به اسم‌ش ، بعد می‌گویی : اَاَاَاَاَ ..فلانی ، بعد یک اس‌ام‌اس وایبری می‌فرستی، بعد طرف می‌گوید : آآآآآآآ ... میترا تویی؟؟بعد یک‌هو سرتان گرم می‌شود به مرور خاطره‌ها، هِی از آن موقع می‌گویی، از فلانی هم خبر داری، هِی حرف‌های قدیم،قدیم،قدیم ...هِی مرور خاطره و آدم‌های قدیم ...انقدر که نزدیک می‌شوید از قدیم بیشترتر حتی، این خوب است.یا اینکه شماره یکی را پاک کرده بودی برای خاطرخیلی چیزها،بعد که وایبردار میشوی، بعدِ گذشت دوماه همان آدم یک‌هو سراغت را می‌گیرد از وایبر، می‌فهمی او هنوز پاک‌ت نکرده، این هم خوب است . دوست هرچه قدیمی‌تر بهتر؟نمی‌دانم.این مدت دوست‌های جدید هم خوب بودند ، اما قدیمی‌ها تو را یاد حماقت‌هایت می‌اندازند. مثلا وقتی از چیزی حرف می‌زنی ممکن است حماقتت را یادت بیاورند و تو هِی افسوس بخوری که چرا بعضی چیزها را ندیده‌ای.وایبر در کُل خوب است.اما برای این دو ویژگی بیشترتر حتی.

گُلچین هرچیز هم خوب است . مثلا گلچین موزیک ، حتی اگر از هرکُدام دوبار باشد ، یا گُلچین فیلم ، کتاب ، جمله ، غذا ، حتی دوست .

الان به‌نظرم هرکجای دنیا که هستید توی گوگل‌تان "دل شده یک کاسه‌ی خون " آغاسی را سرچ کنید ، دانلود کنید و بعضی پنج‌شنبه‌ها گوش دهید.بارِ معنایی درستی هم دارد.به‌طرز محیرالعقولی شما را می‌بَرَد توی یک فازِ خوب، حتی اگر سردرد داشته باشید.