ميم . الف

ماشین را که توی پارکینگ گذاشتم ، صدای جوجه مینا می‌آمد ، رسما داشت عَر می‌زد، قفس را برداشتم و بِدو رفتم بالا ، کلید انداختم و صدای آریا آمد : مامان!  نشستم همان جلویِ در و با جوجه مینا و آریا بنای عَر زدن گذاشتم. اشکم که بند آمد ، بلند شدم رفتم توی آشپزخانه ، غذای جوجه مینا را دادم خورد ، آریا هم از قفس آمد بیرون ، رفتم حیاط، شیرِ آب را باز کردم و سرتاپایِ گُل‌ها و درخت‌ها و سبزی‌ها را شُستم.

غذای باقی پرنده‌ها را دادم ، باغچه جلویِ در را آبیاری کردم ، مینا و آریا را گرفتم توی دستم و آب‌بازی کردیم.

توی خانه بویِ نم می‌آید. انگار شُمال است

حیاط را خیس کردم و با مینا و آریا نشستیم روی تخت ، کمی حرف زدیم و رفتیم بالا.

سوسیس و سیب‌زمینی و پیاز سُرخ کردم با رُب ، خوردم. نشستم جلوی تلویزیون و نگاهم اُفتاد به قابِ عکسِ کج روی دیوارِ راهرو

تلویزیون را خاموش کردم و با آریا و مینا آمدیم توی اتاق.

تا همین الان زُل زدیم به هم و هیچ‌کُدام حرف نمی‌زنیم.

رخوت جمعه هیچ‌کُداممان را نکشته هنوز ، فقط توان حرف زدن نداریم.

این‌بار جایِ من و آریا ، مینا باید زنگ بزند و از مامان بخواهد بیاید.

فردا نیلو می‌آید این‌جا.

کنکورش را داده و می‌تواند یک ماه پیشِ من بماند بچه‌م.

چقدر این جمعه کِش آمد.

کِشدار و غمگین