اولین

عشق ساده می کند
و به ترجمه می کشد
پیچیده های رمز آلود کاوشش را
و خار می کندت
نه/عجیب نیست
همیشه همین است
تُرد می شکندت
خاموشت می کند
راه را کوچه می شود
وقتی دو چشم را بطلبی
انگار به واژه می رسی
دروغ می بینی/راست می شنوی
و یک آن گمش می کنی
با خواب/با بوسه
با من/با خودت
انگار که چتری زیر آفتاب جا کرده باشد
من که خاموشم
مثل تمام راهراهه ی کوچه ها
مثل شب پر التماس لب هایم
مثل اشک
توی همین کتاب همه چیز می رقصد
توی همین خط ها/همین حس ها
می پیچیم به هم/ساده می شویم
توی همین شعر/در همین گذشته ی نزدیک
ساده تر/ساده تر/ساده تر
و گُل از گُل واژه می شکفد
حسش نمی پرد/همیشه همین جاست
زیر جلد صورتی گونه ام
زیر خواب لطیف گیسوانش
حرف می زند
می خندی
گریه می کند
ناز می دهی
مثل درد زایمان درد می دهد
و من/شاید پر از گله باشم
پر از شکوه
وقتی تو جادوی باران را به خورد چشمانم می دهی

پ.ن1:این اولین پست این بلاگه که خب طبیعتن شعره/نمی دونم چی می خواد بشه؟/یا اصلن قراره چیزی بشه؟یا اگه قرار هم نباشه چیزی میشه؟/اصلن با قرار مدار گذاشتن چیزی شده تا به الان؟/نمی دونم و این ندونستن از اونایی نیست که آزارم بده/برعکس/با اینکه هر روز داره یه اتفاق عجیب می افته اما من هنوز همون آدمم/هنوز لاک ناخونام لب پر میشه/هنوز وقتی می خندم لپام چال می افته/و هیچی به قدم اضافه نمی شه/هنوز هیچی نگران این نیستم که موهام کی بلند میشه/چاق تر میشم یا لاغرتر/این بلاگ رو دوست دارم/و نمی دونم که قراره چی بشه/و همین ندونستن بیشتر تحریکم می کنه برای نوشتن

پ.ن2:داشتن یه بلاگ رسمی/این اون چیزی نبود که خوابشو ببینم:دی/سیاوش این لطفو در حقم کرد/فک کنم حالا دیگه همش خوابشو ببینم/مرسی سیاوش