ميم . الف

همه شان ردیف نشسته اند و زُل زده اند به من...می روم پای تخته...گچ را بر می دارم . یک تابع می نویسم.می گویم دامنه اش را تعیین کنید. چشمم را می بندم و دستم را می کشم روی لیست حضور و غیاب.انگشتم ثابت می ماند یک جا . چشمم را باز می کنم : خودش است.اسمش هم مثل خودش به من حس خوب می دهد: "میلان "!صدا می زنم بیاید پای تخته و دامنه ی تابع را بنویسد برای همه مان و خودم می روم تَه کلاس تا ببینم اش!دسته ی عینکم شکسته و من از این فاصله هیچ نمی بینم.در دلم به خودم بد و بیراه می گویم که : احمق مگه مرض داری بیای اینجا وقتی کوری؟حالا چه گُهی میخوای بخوری؟چشمانم را باریک و ریز می کنم.نخیر.فایده ندارد.خط های روی تخته هی کج می شوند . به این که کنارش ایستاده ام می گویم: هرچه پای تخته است را بنویس توی دفترت!اخم می کند که یعنی اگر غلط بود چه؟نمی خواهم کار چند باره بکنم!اما هیچ نمی گوید و می نویسد جواب "میلان " را توی دفترش!نگاه می کنم . جواب درست است. نیشم باز می شود . می روم کنار "میلان " کمی از من فاصله می گیرد. دلم می خواهد یک عالمه کلمه ی خوب نثارش کنم اما فقط می گویم: می تونی بشینی ! می نشیند سر جایش! و زُل می زند به من ! یک کمی که نگاهش می کنم توی دفتر می نویسم: مثبت! بلند می شوم!تخته را پاک می کنم . مثل همیشه دو بیت شعر می نویسم روی تخته
تاب بنفشه می دهد طره ی مشک سای تو
پرده ی غنچه می درد خنده ی دلگشای تو
ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق می کند شب همه شب دعای تو
درس جدید:برد توابع