ميم . الف

فشارم افتاده پايين . اينطور مي گويند . داشتم به خودم مي گفتم چه خوب مي شد حالا كه اين همه را بالا آورده ام تو را هم مي توانستم بالا بياورم . از آن ته ها مي آوردمت بالا و پرتت مي كردم بيرون تا براي هميشه دست از سر من برداري!هم اتاقي ام - همان كه تختش روبروي تخت من است- نگران نگاهم مي كند و مي گويد: با اين حالِت درس نخون! و من با نگاه بهش مي گويم: گُه بگيرن هرچي مدرك ارشد و پي اچ دي هست در دنيا! دلم درد مي كند. فكر مي كنم چه خوب مي شد تو با آن چشم هاي از حدقه بيرون زده ات اينجا بودي و روزمره گي ام را كامل مي كردي!دست مي كشم به چشم هايم تا چشم هايت را حس كنم!مدتهاست كودكي مي كنم. كودكي هايم را آورده ام به حالا و خوب كودكي مي كنم. انگار نه انگار الان بايد تو را تر و خشك مي كردم . لباس مي پوشاندمت. غذا مي دادمت. همه فراموش كرده اند تو را و من سر دسته ي همه!تو بگو يه كم وجدانم درد كند . نه ! هيچ يادت نمي افتم حتي! و دلم براي خودم بيشتر از تو مي سوزد كه اين قدر مظلوم يك گوشه اي هستي و همه به كنار...من هم فراموشت كرده ام. دلم براي خودم بيشتر مي سوزد از تو . نه كه تو با آن نگاهت ...آن چشم هايت همان گوشه نشسته اي كه بايد ! و من مي دانم هيچ راهي نيست براي رسيدن به همان گوشه!اين كه مي گويم فراموشت كرده ام هر روز يك بار در مي آورمت بيرون از همان گوشه هي نگاهت مي كنم حرف مي زنم تو گوش مي كني. غصه م شده براي اين همه حرف نزده و گوش هاي تو كه ديگر نمي شنوند حتي حرف هاي زده و نزده مرا!ببين كجا بوديم و به كجا رسيديم؟
بعد يك وقت هايي هم مي شود كه يك آدم هايي مي آيند جاي تو را بگيرند ...روزانه هايم را پُر مي كنند ...مرا به خنده مي اندازند و حتي شايد به گريه!بعد مي روند و تو باز هم از همان گوشه در مي آيي با آن چشم هايت و من باز دلم مي خواهد....يك چيزهايي گفتن ندارد. تو حتي نمي تواني نقاشي كني آن چيزها را ...نه حتي شعرشان كني...نه هيچ!تو حس مي كني فقط آن چيزها را .فقط هم خودت حس مي كني