ميم . الف

توی خانه ی ما همه چیز مرتب است.همه چیز سرجای خودش است.یک قرآن گذاشته اند روی یک میز بزرگ وسط سالن و جلوی قرآن را پر کرده اند برایم از پرنده و چرنده و گل و گیاه و یک عالمه سین . من خیره خیره نگاه می کنم به سفره شان و دست می گیرم به دیوار و اتاق ها را یکی یکی می روم تو و می آیم بیرون تا ببینم توی این خانه ی بزرگ کسی هست و من و مادر تنها نیستیم.هر گوشه اش چیزی می بینم از زندگی مان (ام) و می آیم توی اتاق خودم زیر نور کمرنگ و نارنجی اتاق دست می کشم به گونه های لاغرم با استخوان های بیرون جسته...و مادر سرک می کشد که "2ساعت مونده ها" و "1ساعت مونده ها"و حالا "نیم ساعت مونده ها"و من لبخند می زنم به صورت گرفته و خسته اش.سعی می کنم فکر نکنم به اندوهی که سایه انداخته توی خانه مان ...روی سبزه هایی که مادر سبز کرده و ببرهایی که من نقاشی کرده ام.روی حاجی فیروزها.روی سین هایمان.روی آینه.روی برنج که مادر برای برکت گذاشته آنجا روی میز.نگاه نمی کنم به تسبیح توی دستش که راه می رود و ذکر می گوید و فوت می کند به من.فکر نمی کنم به اینکه هنوز چیزی نشده برایم مجلس عزا گرفته اند و روزی هزار نفر از توی فک و فامیلشان زنگ می زنند و جیغ و داد و گریه راه می اندازند .و من در را محکم می کوبم توی صورت همه شان و مادر آرام می خواهد توجیه کند "دست خودش نیست این روزها اعصابش ضعیفه..باید درک کنید"دلم می خواهد کوچک باشم یا اگر کوچک نیستم آرامش داشته باشم.دلم می خواهد فکر نکنم به این مسخره بازی هاشان و این تحویل سالشان.و این شمردن ها که تمامی ندارد برایم انگار.دلم می خواهد بروم با یک چیزی بکوبم توی سر آنها که توی کوچه می خوانند و صدای ویولونشان کوچه را پر کرده.به قول نرگس اینجا گاهی با ویولن هم گدایی می کنند.من هم حالم از هرچه هنر است به هم می خورد. دلم می خواهد تنها باشم.آن قدر تنها که هیچ چیز نباشد. نه این ضعف هنگام راه رفتن.نه این برگه های آزمایش.نه این دست های سوراخ سوراخ از سوزن و آمپول.نه این صورت تکیده و پریده رنگ که انگار هیچ نشانی از زندگی بهش نیست.جلوی آینه می نشینم و هرچه لوازم آرایش دارم به صورتم می مالم.رژ لب را از حفظ می کشم به لب هایم.این پست را پابلیش می کنم.به کسی فکر نمی کنم.دلم هیچ کس را نمی خواهد .مثل یک دختر آرام و حرف گوش کن می روم می نشینم یک طرف میز.مادر روبروی من.سعی می کنیم به هم نگاه نکنیم.سال که تحویل شد به روی هم لبخند بزنیم . مادر اشک را از گوشه ی چشمش پاک کند وبگوید عاقبت به خیر بشی مادر.و من فکر کنم کداشان بودند؟مادر یا کولی سر خیابان که گفتند در پیشانی من آینده ای روشن را می بینند