ميم . الف

بچه تر که بودیم ، هروقت من و خواهرم خیلی می خندیدیم ، مادربزرگم یهو نگران میشد و میگفت : نخندین انقد ، پس هر خنده، دو صد گریه نهان ست ! و نیش من و خواهرم کماکان زیر پتو باز بود. گریه بود بعدش؟نچز

حالا؟ مدتهای طولانی ست که نمی خندیم ، پس هرگریه مان ، چرا دو صد خنده نهان نیست؟

این نشد وضع که!